Sunday, October 25, 2015

லைட்டா பொறமைப்பட வைக்கும் கலைஞன்



    "லைட்டா பொறாமைப்படும் கலைஞன்" கட்டுரைத் தொகுப்பில் இசை எழுதிய கவிதை நூல்களை குறிந்த சில கட்டுரைகளும், சினிமா குறிந்த சில கட்டுரைகளும், மார்சிஸம் சார்ந்த ஒரு நூலுக்கும், மணியன்பிள்ளை எழுதிய புத்தகத்திற்கும் அறிமுக உரையான சில கட்டுரைகளும் மற்றும் அப்பா பற்றி எழுதிய ஒரு கட்டுரையும் என்று கலவையான கட்டுரை தொகுப்பு இது. எந்த வித முன்னேற்பாடும் இல்லாது, இதை பற்றி மட்டுமே எழுதுவேன் என்ற குழந்தைத்தனமான பிடிவாதம் இல்லாத ரசனை மிகுந்த கட்டுரைகள் அடங்கிய சுவாரஸ்யமான தொகுப்பு. ஆனால் எழுதிய எல்லாக் கட்டுரைக்குள்ளும் கவிதையை குறிந்த ஏதேனும் ஒன்றை எழுதி இருக்கிறார்.

  இந்த தொகுப்பிற்கு லைட்டா பொறாமைப்பட வைக்கும் கலைஞன் என்று தலைப்பிட்டிருந்தால் இன்னும் சரியாக இருந்திருக்கும் இசை கவிதையைப் பற்றி எழுதினால் படிப்பவர்க்கு கவிதையின் சூத்திரம் விளங்குகிறது. குத்துப்பாட்டு பற்றி எழுதினால் மனம் குத்தாட்டம் போடுகிறது. எந்த விஷயத்தையும் இவர் "தெளிவுற அறிந்து திறம் படவே மொழிகிறார்". அவை ஒரு நண்பனுடன் பேசுவது போல் நம்மை நெருங்குகின்றன. இசையை ( சங்கீதம் கவிஞர் இசையல்ல ) கேட்டு மனத்துயர் மீளும் பழக்கம் எனக்கு உண்டு. இசையின் குத்துப்பாட்டு கட்டுரையைப் படித்து மன வருத்தம் கலைந்த அனுபவம் எனக்கு இருக்கிறது.

  இசையின் எழுத்தில் ஒரு நேர்மை இருக்கிறது. எளிமை இருக்கிறது. பகடி இருக்கிறது. சொல்ல வந்தததை சுற்றி வளைக்காமல் பளிச்சென்று நேரடியாக சொல்லும் தெளிவும் துணிவும் இருக்கிறது. “எழுத வேண்டிய விசயத்திற்கான நுட்பமான பார்வையும், ஆழ்ந்த உள்வாங்கலும் ஆழமான கருத்தாக்கமும், சுவாரஸ்மாகவும், ஹாஸ்யமாகவும் சொல்லும் திறனும் தனித்துவமும் இருக்கிறது. ஆகவே தான் இவருடைய கட்டுரை தொகுப்பு புத்துணர்வும் பசும் ஒளியும் ததும்புவதாக என்றென்றைக்குமான நித்திய இளமையோடு இருக்கிறது. பொதுவாக கட்டுரை தொகுப்பு வாசிக்கும் போது ஏற்படும் அலுப்பும் சலிப்பும் இவர் தொகுப்பில் ஏற்பாடதற்கு அந்த பசுமையும், துள்ளல் நடையும் காரணமாக இருக்கலாம்

  ஒவ்வொரு கட்டுரைக்கு பின்னாலும்  இவர் மேற்கொண்டிருக்கும் கடும் உழைப்பு பாராட்டத்தக்கது. குத்துப்பாட்டு கட்டுரைக்காக கிட்டத்தட்ட இருபத்து நான்கு குத்துப்பாடல்களையும்  ஒரு குத்தற்ற(குத்துப்பாடல் அல்லாத பாடலை எப்படி அழைப்பது?) பாடலையும் கேட்டே கட்டுரையை எழுதி இருக்கிறார். அத்தனை பாடல்களையும் பல முறை கேட்டு இசைக் குறிப்புகளை முழுதும் உள்வாங்கி ( ஆட்டமா தேராட்டமாபாடல்  குத்துப்பாடலா என்று குழம்பும் அளவிற்கு இந்தப் பாடல்களை எல்லாம் திரும்ப திரும்ப கேட்டிடுருக்கிறார் ) அதன் பின்னரே எழுதுகிறார்  "இளக்காரமாக ஒதுக்கப்படும்  குத்துப்பாட்டுக்கே இசையமைப்பாளர்கள் இத்தனை மெனக்கெடும் போது எழுத்தாளன் தன் எழுத்துக்கு எவ்வளவு மெனக்கெட வேண்டும்" என்று தனக்கு தானே கேட்டுக்கொண்டதாக சொல்லும் இசை அப்படி மெனக்கெட்டியிருக்கும் கட்டுரைகள் இவை.

   ”திருடன் மணியன்பிள்ளையும் திருடர் ( திருடனில்லை திருடர் ) சத்தியமூர்த்தியும்என்று தலைப்பிடுவதின் நேர்மையும், நுட்பமும் என்னைக் கவர்ந்தது. அந்த தலைப்பே எல்லாவற்றையும் பேசி விடுகிறது. எத்தனை பேருக்கு ஒரு திருடன் செய்த துர்சாகசங்கள், கெட்ட செயல் நம்மை விட்டு தூரத்தில் இல்லை, கொஞ்சம் துணிந்திருந்தால் நாம் செய்யக்கூடிய அற்பதனங்களே என்று சொல்லிக் கொள்ள தைரியம் பிறக்கும்? திருடர்கள் அப்பாவிகள் நாம் வக்கிர அறிவோடு செய் நேர்த்தியுடன் தவறுகள் செய்வதால் தப்பித்து நல்மனிதர்கள் என்று நடமாடுகிறோம் என்று வெளிப்படையாகவே சொல்ல எவ்வளவு துணிவு வேண்டும்? திருடன் மணியம்பிள்ளைக்கு பெண்கள் மீதான கரிசனம் பெறும்பாலான சத்தியசீலர்களுக்கு இல்லை என்பதை மணியம்பிள்ளையின் வார்த்தைகளாக எடுத்தாண்டிருக்கும் இசையின் வரிகளூடே புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. திருடனின் வாழ்க்கை வரலாற்றில் கூட கலாரசனையை, கவிதையை, கலைகளை சார்ந்த விசயங்களை, விசித்திரங்களை, வினோதங்களை பற்றி மட்டுமில்லாது கடவுளை அரசியல்வாதியாக்கி விமர்சனம் செய்யும் இவரை என்ன தான் செய்வது?  

  ”பிசாசு” பலரை பாதித்ததைப் போல இவரையும் பாதித்திருக்கிறது. அது கட்டுரையான விதமே அந்த அழகியலே அதனை காட்டிக் கொடுக்கிறது. பிசாசு படத்தின் நுட்ப மடிப்புகளில் சிக்கி பிசாசை கொண்டாடுகிறார். தன் துர்நினைவுவாக எஞ்சும் “காரை எரித்துவிட்டால் போதுமா முட்டாப் பிசாசே” என்று இவரை போலவே நானும் கேட்கிறேன். எதை எரிந்து நல்லுறவுகள் கொடுக்கும் அனுபவத்தை நினைவை அழிக்க முடியும்? எந்த கலையின் வடிவத்தின் மிக பெரும் வெற்றி, அந்த கதைமாந்தோடு நம்மை பொருத்திப் பார்ப்பது தான். இந்த பிசாசிடன் தன்னையோ தன் காதலியையோ பார்க்கும் இயல்பு, கற்பனையே இந்த படத்தின்(கட்டுரையின்) வெற்றி. பிசாசு படம் பார்த்துவிட்டு வந்து நானும் இது போல பிசாசு இருந்தா ஒன்றென்ன ஏழெட்டை வீட்டில் விட்டு வைக்கலாமே” என்று பலரிடம் சொன்னது என் நினைவுக்கு வருகிறது. ஆகவே  இந்த கட்டுரை எனக்கு மிக நெருக்கமானதாகிறது. பியர் பாட்டில்களை உடைக்கும் பிசாசை பிடிக்க கூடாதல்லவா பிறகென் அதை சீராட்டுகிறோம் என்ற இவர் கேள்விக்கு அதுவே கலையின் மர்மம் என்று அவர் பதிலையே இப்போதைக்கு சொல்லி வைக்கலாம்.

  கவிதைகளை குறித்த இவரது நுட்பமான புரிதலினாலேயே கவிதைகள் குறித்து பேசும் எல்லாக் கட்டுரைகளும் நெய்யப்பட்டிருக்கின்றன. பெருமாள் முருகன் எளிய மனிதர்கள் மீது கொண்டிருக்கும் வாஞ்சையையும், சாதியின் பொருட்டு பெற்ற குற்றஉணர்வையும் கவிதையாக்கி இருப்பதை சிலாகிக்கிறது “பெருமாள் முருகன் கவிதைகளுடனான ஒரு பயணம்” என்ற கட்டுரை. இசையின் கூர்மையான பார்வை ஒரு கவிதையில் சொல்லப்பட்ட “எப்போதோ மலையேறி எப்போதோ மலையிறக்கும் வெள்ளாட்டு குட்டியை” இன்னொரு கவிதையில் வரும் “வீட்டை சுமந்தலையும் மனிதரோடு” ஒப்பிட்டு பார்க்க முடிகிறது. பெருமாள் முருகன் கவிதைகளில் இவருக்கு பிடித்ததாக எடுத்தாண்டிருக்கும் கவிதை அனைத்தும் ரத்தினம். கண்ணாடி பார்ப்பவள் எப்படி காளியாவாள் இவர் எழுப்பும் கேள்வி, காளி என்ற பெருமாள் முருகளின் கவிதையை வேறு ஒரு தளத்தில் கொண்டு போய் நிறுத்துகிறது. இவர் கவிதைகளுக்காக தன் கண்களை எப்போதும் அகலத் திறந்து வைத்துக் கொண்டே திரிகிறார். கவிதை நுட்பங்களை படிக்கும் எல்லா விசயங்களிடமிருந்தும் கற்கிறார், ஆகவே தான் பெருமாள்முருகன் கவிதைகளில் உள்ள சிக்கலை இப்படி பேசிகிறார் பெருமாள்முருகன் என்கிற புனைகதையாளர் கவிதைக்குள் காட்சி விவரிப்பின்துல்லியத்தை கூட்டுவதில் சாதகமாகவும், பெருமாள்முருகன் என்ற கட்டுரையாளர் கவிதையின் மௌனத்தில் இடையூறு நிகழ்த்தி எதையும் மிச்சம் வைக்காது பேசி தீர்த்து விடுவதில் பாதகமாகவும் செயல்பட்டிருக்கிறார்கள் என்று சொல்வேன்.

  கவிதையில் இந்த இருபத்தி ஒன்றாம் நூறாண்டில் நடந்து கொண்டிருக்கும் புதுமைக்கு இசையின் மொழியில் “பெரும் விளையாட்டிற்கு” துவக்கப்புள்ளிகளில் ஒருவராக இவர் ஞானகூத்தனை குறிப்பிடுகிறார், தனது கருத்து மிகையல்ல என்று தரவுகளோடு பேசி இருக்கும் கட்டுரை “உன்னந்தங்களில் பொந்திற்குள் புகுந்து விளையாடும் எலிக்குஞ்சு” தலைப்பையும் இவர் மேல் சொன்ன கருத்தையும் துல்லியமாக அணுக முடிகிறது. புனிதங்களை கொண்டாடுவதை போலவே புனிதமற்றதை மறுக்கும் மட மனத்தால் மறுப்பின் தடை நீக்கி பார்த்தால் இன்னும் அசலான விளையாட்டுத்தனத்தை கவிதைகளில் காண முடியும் என ஞானக்கூத்தன் கவிதைகளில் மூலம் தன் உணர்ந்ததை நமக்கு உணர்த்துகிறார். கவிதை என்ற உம்மணாமூஞ்சியை ஞானக்கூத்தன் கவிதைகள் சிரிக்க வைத்தது மட்டுமல்லாமல் பாடவும் வைத்ததாக இந்த கட்டுரையில் கூறுகிறார். மேலும்கலை என்பது விடுபடல்களை கோர்த்தெடுக்கவே விரும்புகிறது எனும் இசையின் கருத்தை ஞானக்கூத்தினின் ஆடலசர் கவிதையோடு என்னால் எளிதாக ஒப்பிட்டு பார்த்துக்கொள்ள முடிந்த்து. சிவப்பா இருக்கவன் பொய் சொல்ல மாட்டான் என்ற பொதுவான கருத்தை மறுப்பது போல எப்போதும் ஏமாறும் குடியாவன், ஞானகூத்தத்தன் கவிதையில் குடியானவன் ஏமாற்றியதாக வருவது இவருக்கு ஆச்சரியமில்லாது இருக்கலாம் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. எனக்கு ஞான கூத்தன் ஆ-புனிதத்தையும் கொண்டாடுபவர் என்பது எனக்கும் கொஞ்சம் புரிந்தது.

  மோகனரங்கன் கவிதைத் தொகுப்பை பற்றி பேசும் போது தமிழ் வாசனை இல்லாத கவிதைகள்என்றோ இசைமொழியற்ற கவிதைகள்என்றோ மோகனரங்கனின் கவிதைகளை குற்றம் சாட்டவியலாது என்று சொல்கிறார்.  இந்தக் கவிதைகளை மனனம் செய்து பாடியும் பார்த்திருப்பாரோ என்ற ஐயம் எழுந்தது எனக்கு. பழந்தமிழ் சொற்களை பிய்த்தெடுத்து தன் கவிதையின் மூச்சினை கொடுத்திருப்பதாக எடுத்துக்காட்டோடு வியந்து குறிப்பிடுகிறார் சீரிளமைஇந்த சொல்லை எத்தனை முறை சிறுவயதில் எண்ணத்தில் உணராமல் கூட பாடி இருப்போம், அது மோகனரங்கனின் கவிதையில் எப்படி புத்துயிர் பெறுகின்றது என்பதை இவர் கட்டுரையை படித்த போது தான் நானும் உணர்ந்து கொண்டேன். இசை தந்திருக்கும் விளக்கம் இல்லாது போயிருந்தால் என் போன்ற அப்பாவிகளுக்கு கவிஞர் மோகனரங்கனின் யவன ராணி கவிதை சத்தியமாய் சற்றும் புரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

  பாரதியின்  கவிதைகள் சத்தியமும் சங்கீதமும் என்கிறார் இசை. பாரதி நன்மையும் அறிவும் எங்கிருந்து வந்தாலும் அதை ஏற்றார் என்று சொல்லி எடுத்துக்காட்டி இருக்கும் பாடல், பலர் செவியுள் புகாத பாரதியின் வேறொரு குரல். இந்திய தாய்க்கு சிங்காசனம் தந்து சிம்மவாகினி ஆக்கிய பாரதியே, இந்திய கொடியில் துலுக்கர் பிறையும் இருக்க வேண்டும் என்றும் சொன்னார். பாரதி சாதிகள் மட்டுமில்லை மதமும் பேதப்படுத்த தேவையற்றதாக நினைத்திருக்கக் கூடும் என்று நம்மை உணரவிடும் இந்த நுட்பமான இணைப்பை இசை திட்டமிட்டே செய்திருக்க வேண்டும். பாரதியின் கூற்றாக “பேசாத பொருள் பேச துணிந்தேன்” என்று பாரதியை பற்றி இதுவரை பேசாத பல விசயங்களை எடுத்து ஒரு நீள் கட்டுரைக்குள் அந்த அக்னி குஞ்சை கட்டி வைத்திருக்கிறார். பாரதி கவிதையின் பல்வேறு தளத்தை தொட்டு, தரவாக பாரதின் கட்டுரைகளிலிருந்து சில பத்திகளை காட்டுக் கொடுத்திருக்கும் இந்த கட்டுரையில் எனக்கு சில குறைபாடுகள் தெளிவாக தெரிந்தது. இந்த கட்டுரைக்குள் கோர்வையற்ற பல இடங்கள் இருக்கின்றன. சில வரிகளில் சொற்கள் விடுபட்டிருக்கின்றன. இதற்கு பாரதியின் மேல் இசை கொண்டிருக்கும் அதீத காதல் காரணமாக, சொல்ல வேண்டிய பல விசயங்களை எங்கே எப்படி அடுக்க வேண்டும் என்ற திட்டமிடாது இருந்திருக்கலாம் அல்லது கட்டுரையாக்கியாக்கிய பின்னர் பல்வேறு விசயங்களை கட்டுரையின் நீளம் கருதி ஈவு இரக்கமின்றி வெட்டி எறிந்திருக்கலாம். இவர் பாரதியை பற்றி இவ்வளவு ஆழமாக பேச பாரதி கவிதையின் அனுபவம் இவருக்கு சிறு வயதிலிருந்தே தொடங்கி இருக்க வேண்டும் அதை தன் அப்பாவை பற்றி எழுதி இருக்கும் ஒரு கட்டுரையில் அப்பாவின் ரசனையை மெச்சும் ஒரு இடமாக பாரதி பாடலில் வரும் அங்கு கத்தும் குயிலோசை சற்றே காதலில் வந்து விழுவேண்டுமாமேஎன்று அப்பா சொல்வதாக சொல்லி இருப்பார் இசை. காதில் வந்து இடித்தால் குயிலோசையென்றாலும் சகித்துக்கொள்ள முடியாது என்று கூறும் இவர், அந்த “சற்றே” என்ற வார்த்தையை சரியான இடத்தில் அமர்ந்தி இருப்பதால் தான் பாரதி கவியாகிறார் என்று தனது அப்பாவின் கூற்றாக குறிப்பிடுகிறார்.

  இவரின் கவிதை குறித்த சத்திய நோக்கினில், கறார் விமர்சனத்தில் தன் தந்தையையும் விட்டு வைக்கவில்லை. பெருமாள் முருகன் கவிதையில் செய்திருப்பது குறைவு தான் என்று நேர்பட பேச தயங்கவில்லை. சே. பிருந்தாவின் கவிதைகளை அக்குவேறு ஆணி வேறாக பிரித்து எங்கே என்ன பிரச்சனை என்று அலசி துவைத்து போட்டுவிடுகிறார். எந்த வரிகள் மட்டும் கவிதையாகி இருக்கின்றன என்ற புள்ளிவிபரம் வரை தந்திருக்கிறார். வெள்ளந்திகளுக்கு கவிதை வராது. கொஞ்சம் திருட்டுத்தனமும் வேண்டுமென்கிறார்.  
  
  சாதி அடையாளத்தை வெறுக்கிறார் இசை. தனது தாத்தாவின் பெயரிலிருந்து சாதிபின்னொட்டை நீக்கி புரட்சிசெய்தது, பின்னால் அப்படி செய்வதால் மட்டும் எதுவும் மாறிவிடாது என்று கண்டுகொண்டது, தன் அம்மா தனக்குள் இருக்குள் சாதிக்காரியை விரட்டியடித்து விட்டு பறையாட்டத்தில் மயங்கி நின்றது என்று பலவற்றை வெளிப்படையாகப்  பகிர்ந்துகொண்டிருக்கிறார்.  "வீணையின் மீட்டலில் இருந்து மந்தகாசம் பொங்க கடவுள் எழுந்து வருவாரெனில், நமது பறைக்குள் இருந்து ஏற்றிக்கட்டிய  லுங்கியுடன்  தொடை தெரியக் குதிப்பதுவும் அவரே" என்றும், “மலரே மௌனமா”  வித்யாசாகரின் நெற்றிப் பொட்டிலிருந்தும் "மச்சா மீசை வீச்சருவா..." அவரின் குதிகால் வெடிப்பிலிருந்து பிறந்தவை அல்ல என்றும்  எழுதியிருப்பதிலிருந்து தெரிகிறது இசைக்கு சாதி இழிவின் மீதிருக்கும் கோபம்.

  கவிதை என்றால் என்ன என்ற பஞ்ச் டைலாக் பல இருக்கின்றன இந்த தொகுப்பு முழுவதும். "கவிதை என்பது வேற்று கிரகத்திலிருந்து சொற்கூட்டங்களை கட்டி இழுத்து வருவது அல்ல அது சுய அனுபவத்தை ஒட்டிய தேடலின் விளைவே", கவிதை "வெறும் வரிகணக்கல்ல", "கவிதையும் நாமும் மாறி மாறி வெட்டிக் கொள்ளும் பகடையாட்டம்", "விளக்குவது கவிதையை கொல்கிறது", "அது மொழிக்குள் இயக்கும் இன்னொரு மொழி", "கவிதை என்பது பிரிதொன்றில்லாத புதுமை", "கவிதை என்பது பாதி திறந்த கதவு", "கவிதை ஒரு தனி உயிர்" இப்படி நிறைய்ய...

  இசை பிறரை மட்டும் பகடி செய்யவில்லை தொகுப்பு முழுவதும் பல இடங்களில் தன்னை தானே பகடி செய்து கொள்கிறார். அன்பென்றால் வாந்தி வாந்தியாக வருகிறது என்கிறார். அன்பின் மீது எனக்கிருக்கும் ஒவ்வாமையும் கிட்டத்தட்ட இதுவே. பிறர் சொல்ல துணியாத விசயங்களை எழுதுவதே இவர் பலம் என்று நினைக்கிறேன்  தோழர் தியாகுவின் நூல் பற்றிய கட்டுரை இவரிடம் இயல்பாக பொங்கும் ஹாஸ்மும் நக்கலும் தொனியோட எழுத்துநடையில் நடையில் அமைந்திருக்கும் இன்னுமோர் சித்திரம். இவருக்கு கெட்ட கவிதைகளை அறிமுகம் செய்து வைத்த அந்த நல்ல காம்யுனிஸ்ட் தோழர்கள் யாரைப் பார்த்தால் நல்ல கவிதையை எழுத முடியும் என்று காட்டிக் கொடுத்திருக்கிறார்கள். இசை தனது கவிதை ஆன்மா எங்கிருந்து பிடிக்கிறார் என்ற சூட்சமத்தை இந்த கட்டுரையில் பதிவு செய்திருக்கிறார். தனது மனதை கவிதைக்காக பேப்பர் பேனாவின்றி திறந்து வைத்திருப்பதாக இதே புத்தகத்திலுள்ள நேர்காணலில் சொல்லி இருப்பதை இக்கருத்தோடு ஒப்பிட்டு பார்க்கலாம். தியாகு “perfection” என்பதை ”செந்நிறைவு” என்று மொழி பெயர்த்திருப்பது தனக்கு பிடித்திருப்பதாக சொல்கிறார் இசை. இந்த ”செந்நிறைவை” இசையின் எல்லாக் கட்டுரைகளிலும் காண முடிகிறது.

  இந்த தொகுப்பு முழுவதிலும் எந்த குறைகளுமே இல்லையா என்ற கேள்விக்கு தொண்ணூறு சதவிகிதமில்லை என்ற பதிலே என்னிடமிருக்கிறது. பாரதி குறித்த “சத்தியத்தை மீட்டுதல்” கட்டுரையின் கோர்வையின்மையும், சில இடங்களில் வெளிப்பட்டிருக்கும் மேதாவித்தனமும், எனக்கு கவிதைகளை காட்டி கொடுத்த விரல்களில் ஒன்று என்று சே. பிருந்தாவை சொல்லி இருந்தாலும், அவரின் கவிதை நூலுக்கான விமர்சன  கட்டுரையில் அந்த முழு தொகுப்பில் ஒரு நல்ல கவிதை கூடவா இல்லை என்ற கேள்விக்கு இடம் வைத்ததும், சில இடத்தில் சுய புலம்பல்களும், கூறியது கூறல், கவிதை பற்றி "இரத்தம் கக்கி சாக நினைப்பவர்கள் என்னுடன் வாருங்கள்" என்று எச்சரிக்கை விடுத்து எழுதியிருக்கும் கவிதை பற்றிய கட்டுரையில் மருந்துக்கு கூட ஒரு பெண் கவிஞரின் கவிதை எடுத்துக் காட்டப் படவில்லை. நேர்காணலில் சமகாலத்தில் பிடித்த/பாதித்த கவிஞர்களின் பட்டியலிலும் பெண் கவிஞர் எவரின் பெயரும் இல்லை. இக்குறைகளையும் தாண்டிச் சொல்வதென்றால் இசை ஸ்டிராங்கா பொறாமைப்பட வைக்கும் கலைஞன்”.

லைட்டா பொறமைப்படும் கலைஞன்
ஆசிரியர்: இசை
காலச்சுவடு வெளியீடு

Wednesday, October 7, 2015

குற்றம்(ஆக்கப்பட்டதை) கடிதல்



குற்றம் கடிதல் சமீபத்தில் பார்த்த படம். குற்றம் எது என்பதை யார் தீர்மானிக்கிறார்கள்?   நாடகத்தன்மையோடு கிசுகிசுப்பு பரப்பும் பொதுஜனமும், அதை தனக்கு சாதகமாக்கிக் கொண்டு தன் வாழ்வாதாரத்திற்கென எதை வேண்டுமானாலும் தீப்பிடிக்க செய்யும் ஊடங்களும் நடுத்தர வாத்தியார் வர்க்கத்தை என்ன செய்ய முடியும் என்பதை தெளிவாக காட்டி இருக்கிறது குற்றம் கடிதல். ஏழை கணக்கு வாத்தியாரின் மூன்றாவது மகள், அம்மாவும் விளையாட்டு ஆசிரியை. மேலும் பெரியம்மா, பெரியப்பா, மாமா, மாமி, அத்தைக்கள், அத்தைகளின் கணவர்கள், சித்தப்பாக்கள், அக்காக்கள், அண்ணாக்கள் என்று எல்லோரும் ஆசிரிய வர்க்கம், நடுத்தர ஆசிரிய வர்க்கம். இவர்கள் யாரும் மாணவர்களை கண்டித்தற்காக பல பஞ்சாயத்துக்களால் பாதிக்கப்பட்ட என் சிறு வயதின் வாழ்க்கை பல்வேறு விதமாக நினைவில் நிறைந்திருக்கிறது. அதுவும் ஒரு விளையாட்டு ஆசிரியையாக அம்மாவுக்கு கண்டிப்பை காட்ட வேண்டியது கட்டாயம், கடமையும் கூட. பின்னர் பிரச்சனைகளாலும்பல்வேறு காரணங்களுக்கான குற்றவுணர்வாலும் அலைக்கழிக்கப்படுவது  அன்றாட நிகழ்வாக இருந்தது எங்களுக்கு. அதனாலேயே இந்த படம் எனக்கு இன்னும் நெருக்கமாக இருக்கிறது. அப்பாவி நடுத்தர வர்க்க ஆசிரியை மெர்லினை, ஒன்றுமறியாத சிறுவன் செழியன் ஒன்றுமே செய்யாமல் தனது பிரியத்துக்குரிய ஆசிரியையை தற்கொலை செய்யும் அளவிற்கு குற்றவுணர்விற்கு ஆளாக்கும் கதை, திரைக்கு புதிது. நடுத்தரவர்க்கத்தில் மனச்சாட்சி என்ற மண்ணாங்கட்டியை கட்டுக் கொண்டு குற்றத்தை கடிதல் மிகவும் கடினமே. அதை அழகாக கதையாக்கி இருப்பது மிகவும் பாராட்டக் கூடிய ஒரு விசயம்.

இந்த அழகான கதையை திரைக்கதை ஆக்கியவிதத்தில் எனக்கு சில கருத்துகள் உண்டு இதற்கு கிடைக்க வேண்டிய சில நட்சத்திரங்களை அது பறித்துக் கொண்டதோ என்ற ஐயமும் உண்டு. இயக்குனர் ஒரு நாடகபாணியில் திரைக்கதை அமைத்திருப்பது வித்தியாசத்திற்காக செய்தாரா அல்லது வேறு விதமாக சொல்ல முடியாது என்று நினைத்து செய்தாரா தெரியவில்லை. கதைக்குள் வரும் எல்லா கதாப்பாத்திரங்களின் குணாதிசியம் என்னவென்று தெரிவிக்க ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு காட்சியை அமைத்திருப்பது திரைப்படம் போல் தோன்றாமல் ஒரு நாடகம் பார்க்கும் உணர்வை தருகிறது. அறிமுக காட்சி மட்டுமல்லது இடையிடையே பல்வேறு இடங்களில் இந்த நாடகம் போன்ற தோற்றம் தெரிகிறது. மெர்லின் தோழி அவள் திருமணம் முடிந்து முதல் நாளே பள்ளி வந்ததும் பேசும் விதமும், பின்னர் தான் அனுமதி விடுப்பில் செல்வதால் மெர்லினை ஏழாம் பிரியட்டை எடுக்க சொல்லி பேசுவதும் நிஜமாய் ஒரு மேடை நாடகபணியே. மெர்லினின் தோழியாக வரும் அந்த ஆசிரியை ஒரு நடனக்கலைஞராக இருக்க வேண்டும். தொலைக்காட்சி நெடுந்தொடர்களில் கூட இந்த நாடகத்தன்மையை பார்க்க முடியாது. குற்றம் நடந்ததை விளக்கிச்சொல்லும் குழந்தையின் உடல்மொழியும் மற்றும் நிகழ்வை கதையாக்கி கற்பனை சுவாரஸ்களுடன் பேசும் திறனும் அதனை ஊக்குவிக்கும் அக்குழந்தையின் பெற்றோரும் இந்த நாடகத்தன்மையின் உச்சம் எனலாம். அந்த குழந்தையின் பேச்சில் குழந்தைத்தனத்தை தேடிப் பார்த்தாலும் கிடைக்கவில்லை. மெர்லின் செழியனின் தாயாரை மருத்துவமனையில் சந்திக்கும் காட்சியும் இதே அளவிற்காக நாடகமாகவே தோன்றியது. இன்னும் அருமையாக வந்திருக்க வேண்டிய காட்சியது

இவை மட்டுமல்ல மேலும் சில காட்சிகள் திரைக்கதைக்கு சற்றும் ஒட்டி வரவில்லை. குறிப்பாக சொன்னால் பாலியல் கல்வி தேவையா என்ற விவாதமாகட்டும், ஒரு ஊடகவியல் பெண்ணும் அவர் தோழனும் நடந்த குற்றத்தை ஒரு காபிக்கடையில் விவாதிப்பதாகட்டும் திரைப்படத்தின் ஓட்டத்தின் இடைச்சொருகல் போன்ற உணர்வையை தருகின்றன. ஆனால் இவ்விரு உரையாடல்களுமே குற்றம் கடிதலுக்கும் மிகவும் முக்கியமான விவாதங்கள். அது திரைக்கதையாகாமல் தொலைக்காட்சியில் வரும் ரியாலிட்டி ஷோ விவாதம் போலவே இருப்பது இயக்குனரின் திரைக்கதையின் கலவையின் குறைப்பாடாகவே எனக்குப்பட்டது. மேலும் ஒரு ஆசிரியை/யர் தன் மாணவர்/மாணவிகளை அடிப்பது கூடாது கடுமையாக கண்டிப்பது கூடாது. அன்பாக நடத்த வேண்டும் என்ற கருத்தை சொல்ல வந்த இடத்தில், இறுதிவரை  எவரேனும் ஒருவர் பாலியல் கல்வி குறித்த கருத்தை கூறிக்கொண்டோ, கேட்டுக் கொண்டோ இருப்பது இயக்குனர் தன் கருத்தை திணிக்க முயன்றிருப்பதை போலவே காணவியல்கிறது. மேலும் பாலியல் கல்வி வேண்டுமென்று ஆதரிக்கும் எல்லோரும் பெண்களாகவும் அதனை ஏற்க தயங்குவது அல்லது தத்தி போல் பேசுவது ஆண்களாகவும் காட்டி இருப்பது தற்செயலாக நடந்த விசயமாகவே நான் எடுத்துக் கொள்கிறேன்.

எந்த படைப்பும் நேரடியாக சொல்லும் விஷயங்களை விட மௌனமாக உணர்ந்த்தும் விஷயங்களே மிக ஆழமாக மனதில் பதியும். அப்போது அந்த படைப்பின் வெளிப்பாடு இன்னுமொரு வடிவெடுக்கும். ஒரு சிறந்த படைப்பு தன் படைப்பிடையே வாசகர்கள்/பார்வையாளர்கள் உணர வேண்டிய மௌனத்திற்கு இடம் வைக்க வேண்டும். சில காட்சிகள் இந்த மௌனத்திற்கு இடம் தந்திருக்கிறது. மெரிலின் பள்ளியிலிருந்து வெளிவரும் சமயம் கால் செருப்பில் மாட்டி கூடவே வரும் கருப்புநிற பாலிதீன் பையை கூட எடுத்து எறியாமல் செல்வது, மேலும் பைக் கண்ணாடியில் சிலுவையை அதுவும் சிவப்பு நிறம் உறுத்தும் சிலுவையை கண்பது எல்லாம் அவள் தேவையற்ற உணர்வுகளால் குழப்பிய மனநிலையில் சூழ்நிலையை கையாளாத் தெரியாமல் இருப்பதை உணர்த்துகிறது. அவள் அந்த சர்சில் கேட்பது ஒரு திருமண நிகழ்விற்கான அறிவிப்பு, தனது திருமணம் மதம் மீறி நடந்தால் இவ்வாறு பிரச்சனையில் சிக்கி கொண்டேமோ என்று அவள் நினைப்பதாக குறிப்பால் உணர்த்தியது மிகவும் புத்திசாலிதனமான காட்சியமைப்பு. இதைப்போல் மேலும் சில காட்சிகள் இருந்தாலும் மௌனமாக உணர்த்த வேண்டிய இன்னும் பல முக்கியமான காட்சிகள் இப்படி இல்லாமல் போனதில் எனக்கு சின்ன வருத்தமுண்டு.

அதற்கு ஒருவேளை திரைப்படத்தில் இயக்குனருக்கு தான் சொல்ல வரும் கருத்து மக்களுக்கு புரியுமா என்ற பதட்டம் இருந்து இருக்கலாம், அதனால் காட்சியை விளக்க மேலும் ஒரு சில காட்சிகளையோ அல்லது சில வசனங்களையோ சேர்த்திருத்திருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன்.  உதாரணத்துக்கு மெர்லின் கொஞ்சம் பைத்தியக்காரனத்தனமாக கொசுவர்த்தி மெசினை ஏதோ செய்வாள்(அது ஒரு தற்கொலைக்கான முயற்சியாக கூட இருக்கலாம்) பின்னர் சம்மந்தமே இல்லாமல் கத்துவாள். இதை இத்துடன் நிறுத்தி இருந்தாலே அவள் குற்றவுணர்வில் சாகுமளவுக்கு தவிக்கிறாள் என்று புரிந்திருக்கும். அப்படி புரியாதவர்க்கு அடுத்து சேர்க்கப்பட்ட கூத்துக்காட்சி வசனமான “குற்றஉணர்ச்சியில் தவித்தாள் குந்திதேவி” என்ற வசனத்திற்கும் முன் வந்த காட்சிக்கும் இருக்கும் பொருத்தமும் புரியாது. அதே போல் செழியனுக்கு ஏதோ முன்பிருந்தே வியாதி இருக்கிறது என்ற விஷயத்தை சில காட்சிகளில் காட்டி இருந்தாலும் பின்னர் மீடியாவிற்கு வெளிப்படையாக சொன்னதும் இதே வகையை சேர்ந்தது தான். மேலும் மெரிலினில் பிரின்ஸிபாலும் அவர் மனைவியும் தன் ஆசிரியர் மற்றும் மாணவர் மேல் இவ்வளவு அக்கரை ஏன் எடுத்துக் கொள்கிறார்கள் என்று விளக்கும் காட்சியும் இது போல தான்.  

படத்தின் பிண்ணனி இசை சில இடங்களில் ஒட்டவில்லை. ஒருவித வெறுப்பின்னை தந்தது போல் இருந்தது. மெர்லினில் பயம் மற்றும் குற்ற உணர்வை காட்டும் பிண்ணனியாக ஒரு உடுக்கை சத்தம் வரும். அது அவள் செழியனை அடித்த அடுத்த கணத்திலிருந்து வர ஆரம்பிக்கும்அந்த பிண்ணனி இசை, "இவ எதுக்கு இவ்வளவு பயம் கொள்ளனும். ஒவர் ஆக்டிங் போல இருக்கே" என்று தோன்ற வைக்கிறது  அந்த உணர்வு அந்த இசையில் பொருட்டு வந்தது என்று இப்போது உணர்கிறேன்இந்த படத்திற்கு பாடல்களே தேவையில்லை இருந்தாலும் பள்ளிக்கூடத்தில் பல்வேறு வகுப்பில் நடக்கும் காட்சிகளை கொண்ட ஒரு பாடலும், சின்னங்சிறுகிளியே என்ற பாரதியின் பாடலும் அருமையாக காட்சிபடுத்தப் பட்டிருப்பதாக பலரும் சொல்லக் கேட்கிறேன். ஆனால் அவ்விரு பாடல்களிலும் இயக்குனர் சொல்ல வேண்டிய நிறைய விசயங்களை ஒன்றுபட சொல்லி அந்த பாடல்களுக்கு கிடைக்க வேண்டிய இன்னும் சில பாராட்டுக்களை அவரே பிடுங்கி வைத்துக் கொண்டார் என்றே நினைக்கிறேன். பாரதியின் பாடலுக்கு கதைக்கு சம்மந்தப்பட்ட எல்லோருடைய  மலரும் நினைவுகளை திணித்திருப்பது, இத்தனை அருமையான பாடலில் ஏன் இதெல்லாம் என்றே நினைக்க வைக்கிறது. உதாரணத்துக்கு செழியனின் அப்பா இறந்து போனது இந்த கதைக்கு தேவையில்லாத பின்புலம் அதை அந்த அருமையான பாரதி பாடலின் ஏன் வைக்க வேண்டும்.

நம் கல்வி திட்டமே சரியில்லை அடிப்படை வாழ்வியல் விசயங்களை கற்றுத் தருவதில்லை, ஒரு அடிமை குமாஸ்தாவை உருவாக்கும் திட்டமட்டுமே இருக்கிறது என்று எத்தனையோ குறைபாடுகளை கல்வித்துறை சார்ந்து நாம் பேச வேண்டிய சமயத்தில் பாலியல் கல்விக்கான தெளிவு வேண்டும் என்ற கருத்தினை மட்டும் கையாண்டிருப்பது கொஞ்சம் வருத்தம் தரக்கூடியது. ஆயினும் இது வரை வந்த திரைப்படங்கள் சாடி இருப்பது போல கல்வி நிறுவனங்கள் வியாபார நோக்கில் செயல்படுகிறது. கடினமான மன அழுத்திற்கு மாணவர்களை உள்ளாக்குகிறது. மனனம் செய்தலை மட்டுமே ஊக்கிவிக்கிறது என்ற பழைய கத்தரிக்காய்களை மீண்டும் வதக்காமல் இருந்தது மிகப்பெரிய ஆறுதல். எது எப்படியானாலும் கொஞ்சமும் வியாபாரத்தனமில்லாத, எதார்த்தமான, எல்லோரும் ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் தங்கள் வாழ்வில் கடந்து போன ஒரு அனுபவத்தை முற்றிலும் மாறுப்பட்ட பாணியில் திரைக்கதையாக்கி இருப்பது மிகவும் பாராட்டத்தக்கது. தமிழ் சினிமாவை இன்னொமொரு இடத்திற்கு எடுத்துச் செல்லும் திரைப்படங்களில் ஒன்றுகுற்றம் கடிதல்” என்பதில் எனக்கு எந்தவித சந்தேகமும் இல்லை. இயக்குனர் பிரம்மா திரைகதையாக்கத்திலும் பிண்ணனி இசையிலும் அடுத்தடுத்த படத்தில் மேலும் கவனமாக இருப்பார் என்று நம்புகிறேன். நல்ல படத்தை தந்ததற்கு அவருக்கு எனது நன்றியும் பாராட்டுகளும்.