கவிதையும் கனவும் - லாவண்யாவின் கவிதை உலகம் - கவிஞர் ஆனந்த்

”ஒரு ஆசிரியர் தன் கதையின் பொருளை மற்றவர்களை விட இன்னும் தெளிவாகப் புரிந்து கொண்டிருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை,” என்கிறார் லூயிஸ் கரால். அந்த விதத்தில் என் வாசிப்பில் எனக்குக் கிடைத்த லாவண்யாவின் கவிதைப் பாங்கு பற்றி சில விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

கவிதையும் கனவும் ஒரே முறைபாட்டின் இருவேறு வெளிப்பாடுகள் என்று நான் நம்புகிறேன். இரண்டுமே வாழ்வின் ஓட்டம் ஆழ்மனக் கட்டமைப்புகளின் சட்டகங்களில் எவ்வாறு எதிர்கொள்ளப்படுகிறது என்பதன் புறவயமான தோற்றம்தான். இரண்டுமே சிக்கல்களும் எளிதில் புரிந்துவிடாத இருண்மைத் தன்மையும் கொண்டவையாக இருக்கின்றன. சொற்களும் குறியீடுகளும் படிமங்களும் இதைத்தான் குறிக்கின்றன, இதற்கு அர்த்தம் இதுதான் என்று அறுதியாக வரையறுக்க முடியாமல் இருக்கும் நிலை இரண்டிலும் இருக்கிறது. நாம் எந்தச் சட்டகத்தில் வைத்தாலும் அதற்கேற்ப புதிய அர்த்தங்களை தரவல்லவையாக இருக்கின்றன கவிதை, கனவு இரண்டுமே. இரண்டும் மனிதப் பிரக்ஞையின் ஆழ்தள ஓட்டங்களைப் பிரதிபலிக்கின்றன. அதனால் அந்த ஓட்டங்களையும் ஆழ்தள இயக்கங்களையும் புரிந்துகொள்ள அவை உதவுகின்றன. பிரக்ஞையின் ஆழ்தளங்களும் அங்கே உறைந்திருக்கும் பிம்பங்களும் தனிமனிதப் பிரக்ஞை சார்ந்தவை அல்ல. முழு மனிதப் பிரக்ஞையின் அடிப்படைக் கட்டமைப்பு சார்ந்தவை அவை. மனித இனத்தின் ஒட்டுமொத்த அனுபத்தின் சாரம் அங்கே பொதிந்து கிடக்கிறது. அனைத்து மனிதர்களுக்கும் பொதுவான தளம் அது. மனித அனுபவத்தின் கூறுகளை இவைதான் நிர்ணயிக்கின்றன. இந்தப் பின்னணியில்தான் லாவண்யாவின் கவிதைகளை நான்  பார்க்கிறேன்.

காதல் தரும் வேதனை, பிரிவின் ஆழ்ந்த துயரம், மனப் பிழிவு, மனத்தை ஓயவிடாது நீர்ப்பரப்பில் ஒளிச்சிதறலென எழுந்து மறையும் எண்ண அலைகள். பார்வையை எதிலும் பதியவிடாமல் மனத்தைத் தொடர்ந்து அலைக்கழிக்கும் உணர்ச்சிப் பெருக்கு, மனத்திரையில் இடைவிடாது பிம்பங்களைப் பிரதிபலித்துக்கொண்டே இருக்கும் ஆழ்மன இயக்கங்கள், இவையெல்லாம் லாவண்யாவின் கவிதை உலகைக் கட்டமைக்கின்றன. அவரது ஒவ்வொரு தொகுப்பும் ஒவ்வொரு தளத்தில் இந்த விஷயத்தை அணுகுகின்றன.

அவரது முதல் தொகுப்பான ‘நீர்க்கோல வாழ்வை நச்சி’ என்னும் நூலில் உள்ள கவிதைகளில் பெருமளவுக்கு புலன் சார்ந்த அனுபவங்களும், உடலும், உடல் சார்ந்த படிமங்களும் குவிமையமாக இயங்குகின்றன.

பயணத்தின் முடிவில்

நான் கிழித்தெறிந்த

பயணச்சீட்டின் துகள்கள்

உன் முகத்தில் மோதியிருக்கக் கூடும்

பயணத்தில் கடந்த வீடொன்று

உனக்குப் பிடித்திருக்கலாம்                     (தொடர்ந்து வரும் கடந்த பாதை)

            இன்னொரு கவிதை. கூர்மையான புலனுணர்வு தூண்டும் அக அனுபவங்கள் இந்தக் கவிதையில் வெளிப்படுகின்றன.

இருளின் மணத்தை

நுகர்ந்தபடி விரைந்திருந்தது

என் பயணம்

தனிமையின் நீலநிற

நீரூற்று சுழன்றாடியபடி

கூடவே வந்தபடியிருந்தது                                 (நான்காம் பிறை நிலா)

           

மேற்கொண்டு எழுதப் போகும் ஆழமான கவிதைகளுக்கு எடுத்துக்காட்டென ’நிழலுருவம்’ என்றொரு கவிதை முதல் தொகுதியில் காண முடிகிறது.  ’கனவின் மழைத்துளி’ என்னும் இன்னொரு கவிதையும்கூட.

கனவின் தொழிற்சாலையாக

தினமொரு நினைவினை உணவென

தந்தபடி விடிகிறது என் வானம்

கனவின் மழைத்துளி

சிறிது சிறிதாக

நனைக்கிறது என் வாசலை

விடியும் வரை எனதில்லை

என் வானம்

என் வாசல்

விடிந்தெழுந்தபின்

எனதில்லை என் கனவுகள்                               (கனவின் மழைத்துளி)

இரண்டாவது தொகுப்பான ‘இரவைப் பருகும் பறவை’ லாவண்யாவின் கவிதை வேறொரு தளத்தை அடைந்துவிட்டதைக் காட்டுகிறது. இந்த இரண்டாவது தொகுப்பில் உள்ள கவிதையுலகம் உள்வாங்கி அகவயப்பட்டிருக்கிறது. புலன் விடுத்த மனோலயமான பிம்பங்கள் இந்தத் தொகுப்பில் நிறையக் காணக் கிடைக்கின்றன. லாவண்யா படிமங்களினூடாகச் சிந்திக்கத் தொடங்கி விட்டிருப்பதை இந்தத் தொகுப்பின் கவிதைகள் பறைசாற்றுகின்றன. படிமங்களின் பயன்பாட்டில் ஒரு நேரடித் தன்மை வந்தமைந்திருக்கிறது. தவறி விழுந்து மடங்கிவிட்ட புத்தகத்தின் அட்டையைச் சரி செய்ய இயலாமல் போகிறது. இழந்துவிட்ட குழந்தைமையின் களங்கமின்மையை இந்த வரிகள் பிரதிபலிக்கின்றன.

மறக்க இயலாத நிகழ்வென

மீண்டும் பழைய அட்டையை

மீட்க முடியாத கனவென

இந்த ஒரு துளித் துயரம்                                                (ஒரு துளித் துயரம்)

            இதே விஷயம், ‘மீன்குட்டிகளும் பிளாஸ்டிக் பை நீரும்’ என்ற கவிதையிலும் தெரிகிறது. பழகிப் போய்ப் பரிச்சயமாகிவிட்ட வாழ்க்கை முறையில் பிரியம் தொலைந்து போவதை ‘உதிர்ப் பிரியம்’ என்னும் கவிதை படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது.

அங்கங்கே சில இடங்கள் மட்டும் படிமமாக உருக்கொண்டு வெளிப்படாமல் ஒரு கருத்தாக, அல்லது கூற்றாகத் தங்கிவிட்டிருக்கின்றன. ‘பிழைக்காட்சி’, ‘நிகழ்வின் பின்’ என்னும் தலைப்புக்கொண்ட இரண்டு கவிதைகளின் கடைசி வரிகள் இதற்கு உதாரணம். மேலும் இந்தத் தொகுப்பின் பல கவிதைகளில் ‘பிரியம்’ என்ற சொல் பலமுறை பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பது அந்தச் சொல்லின் செறிவை சற்று நீர்த்துப் போகச் செய்திருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது.

தொகுப்பின் தலைப்பான ‘இரவைப் பருகும் பறவை’ என்னும் தலைப்புக்கொண்ட கவிதை மிகச் சிறந்த கவிதையாக உருப்பெற்றிருக்கிறது. நீண்டதொரு காலநீட்சியின் பிம்பம் கவிதை விரியும்போது மனத்தில் எழுகிறது. வாசக மனத்தின் ஆழங்களைத் தீண்டுவதாக இந்தக் கவிதை அமைந்திருக்கிறது.

‘நானும் நானும்’ என்ற கவிதையில் சுயத்தின் எல்லைகளைக் கடந்து பார்வை நீள்கிறது. தன்னுள்ளே தான் ஊடுருவி நோக்கும் ஆழ்மனப் பார்வை, ‘விரவி நீங்கும் நினைவுகள்’ கவிதையில் தெரிகிறது. குறிப்பாகத் தொடக்க வரிகள்.

கனவின் இடுக்குகளில் தெறிக்கும் கைப்பற்றல்

புதைமணலின் அடியாழம் வரை நுழைகிறது.                     (விரவி நீங்கும் நினைவுகள்)

            இதேபோல்,

எங்கோ தொடங்கி

எங்கோ முடியும்

எல்லாப் பயணங்களையும்

சுமந்துகொண்டே இருக்கிறது

ஏதோ ஒரு சாலை                                                           (விழித்திருக்கும் சாலை)

பிரக்ஞையின் பல தளங்களிடையே உள்ள பரிமாற்றம் பல நேரங்களில் சரிவர இருப்பதில்லை. ஒரு தளத்தில் புரிந்த அனுபவம் இன்னொரு தளத்திற்குப் புரிவதில்லை. இந்த உண்மை அனுபவ ரீதியாக வெளிப்பட்டிருக்கும் வரிகள் இதோ.

நிலவென்ன செய்யும்

மீன் மொழி

அதற்குப் புரிவதில்லை

நதியும் செய்வதறியாது

சலனமற்று ஓடுகிறது                                                     (செதில்கள்)

தினசரி வாழ்வின் இயல்பான அனுபங்களின் வழியாக மன அசைவுகளைப் பிரதிபலித்துக் காட்டும் லாகவம் இவருக்குக் கைவந்துவிட்டது என்பதைக் காட்டும் சில வரிகள் இன்னொரு கவிதையில் காணக் கிடைக்கின்றன.

மெத்தெனப் பதியும் தலையணையில்

உறுத்தும் காதணியென

புரண்டு புரண்டு படுக்கச் செய்கிறது

உரையாடலில் நெருடிய சொற்கள்                (உறங்க மறுக்கும் உரையாடல்கள்)

            கடைசியாக ‘அரூபிணி’ என்னும் கவிதை.

அரூபமானவள் அவள்

குரலில்லை நிறமில்லை பெயருமில்லை

ஆயினும்

அவள் என் உயிர்த் தோழி

            இந்த அரூபிணியிடம்தான் தன் கவிதைகளை எல்லாம் சொல்கிறாரோ லாவண்யா? அவளுக்காகத்தான் இதையெல்லாம் எழுதுகிறாரோ அவர்?

இப்போது ‘அறிதலின் தீ.’ மூன்றாவது தொகுப்பு. முதல் தொகுப்பின் கவிதைகள் புலனனுபவத்தின் ராகங்களைத் தம் கவிதைக் களனாகக் கொண்டிருந்தன. இரண்டாவது தொகுப்பில், உள்வயப்பட்டு, மனோராகங்களில் விஸ்தாரமாகச் சஞ்சரிக்கிறார் இவர். இப்போது மூன்றாவது தொகுப்பில் முந்தைய வரையறைகளைக் கடந்து புதிய எல்லைகளைத் தீண்டியிருக்கிறார். புதியதொரு உணர்வுலகத்தின் பெருவெளியில் தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்து, அதன் மூலைமுடுக்குகளை உசாவுகிறார். பார்வையில் நுண்ணுணர்வும் வெளிப்பாட்டில் சொல்நுட்பமும் கூடியிருப்பதோடு மட்டுமில்லாமல் புதிய பரிமாணங்களில் கவிதை நுழைந்திருக்கிறது. இவரது கவிதையுலகின் வளர்ச்சிக்கேற்ப இவரது மொழியில் ஆழமும் செறிவும் துல்லியமும் மேம்பட்டிருக்கின்றன. இது தவிர, முந்தைய இரண்டு தொகுப்புகளில் காணக்கிடைக்காத ஒரு எளிமை இப்போது கைவந்திருக்கிறது.

விட்டு விட்டு

சொட்டிக்கொண்டிருந்த குழாயை

இறுக மூடிய பின்னர்

நின்றுபோயின

நீர்த்துளிகள்

என்னவோ செய்கிறது

சொட்டாத குழாயின் நிசப்தம்                                     (சலனம்)

‘உணர்வின் வண்ணம்’ என்னும் கவிதை இவரது முந்தைய கவிதையாடலில் இருந்து விலகி வேறொரு தளத்தில் உட்புகும் ஜாலத்தைக் காட்டுகிறது. ‘அறிதலின் தீ’ கவிதையும் இவர் தனது முந்தைய கவிதைக்களனின் எல்லைகளைக் கடந்து வந்திருப்பதைக் காட்டுகிறது. கவிதை வெளிப்பாட்டின் முதிர்ச்சியை வெளிப்படுத்துகிறது ‘காதலென்று’ என்னும் கவிதை.

கோப்பை நிறைய

நீலக்கடலை நிரப்பி

அதிலென் உயிர்ப்பூவை

மிதக்கவிட்டு

உன் கையில் அளித்தேன்

தேர்ந்த இசைக்கலைஞனென

இசைக் குறிப்புகள்

உதிர உதிர

நீ நுகர்ந்துகொண்டிருந்தாய்

சுழன்று சுழன்று

குதூகலித்துக்கொண்டிருந்தது

உயிர்ப்பூ

பருகப் பருக

வற்றிக் காய்கிறது

நீலக் கடல்

‘சுயநலமற்ற தனிமை’ என்னும் கவிதையைப் பார்ப்போம். தனிமை என்னும் உணர்வில் இரண்டு பரிமாணங்கள் உண்டு. ஒன்று வேதனை அளிக்கும் தனிமை உணர்வு. சொல்லப் போனால் தனக்குத் தானே இல்லாமல் போய்விட்ட நிலை அது. இன்னொரு தனிமை வேறு தளத்தைச் சார்ந்தது. தான் தன்னில் வேர்கொண்ட நிலை அது. மனம் அடங்கிய அமைதியும், அறிவு கடந்த ஆழமும் நிறைந்து, குறிப்பிட்ட யாருமாகவும் இல்லாமல் தான் இருக்கும் நிலை அது. அந்த உன்னதமான நிலையின் சாயல்களை இந்தக் கவிதை அதன் சில கோணங்களில் பிரதிபலிக்கிறது.

ஒரு வழியாய்

பயணம் முடிந்து

வீடு வந்து சேர்ந்ததும்

காலணியைக் கழற்றி

வெளியில் வைக்கும் வரை

எனது வெறுமையை

விரட்டியது தனிமை

கடைசி இரண்டு வரிகளில் இந்த நிலையின் முக்கியமான அம்சமான வெறுமையுணர்வு இல்லாத, நிறைவான தனிமை நிலை என்பது அழகாக வெளிப்பட்டிருக்கிறது.

அடுத்ததாக இன்னொரு புதிய தடம். இன்றைய வாழ்க்கை முறையின் அடிப்படை அமைப்பிலேயே வலியும் வேதனையும், தவிப்பும் அல்லாடலும் குடிகொண்டிருக்கிறது. இவரது மூன்று தொகுப்புகளிலும் வலியையும் வேதனையையும் எதிர்கொள்வது பல கவிதைகளில் பிரதிபலித்திருந்தாலும், புதியதொரு கண்ணோட்டத்தில், புதியதொரு அணுகலில், புதிய முதிர்ச்சியைக் காட்டும் கவிதை ‘அமைதியின் ஒப்பனை.’ வாழ்வின் வலியை எதிர்கொள்ளும் பாங்கு மாறிவிட்டிருக்கிறது.

இன்றைய தினத்தின் அவமானத்தை

உதட்டுக்குச் சாயமிடு முன்

பூசிக் கொள்கிறேன்

நேற்றின் புறக்கணிப்புகளை

கூந்தல் அலங்கார மணிகளினூடே

பின்னி மறைக்கிறேன்

சில காலமாய்த் தொடரும்

மரியாதையின்மையை

விரல்களுக்கும் நகப் பூச்சுக்கும்

இடையே சொருகி வைக்கிறேன்

பல நாட்களாய்ப் பாடாய்ப் படுத்தும்

பழிச் சொற்களை

கண்மையோடு தீட்டிக் கொள்கிறேன்

இவற்றில்

எங்கேனும் படியும் உங்கள் பார்வை

மேலும் அழகூட்டும் என்னை

அகநிலை புறவெளிக் காட்சியில் பிரதிபலித்துத் தன்னை வெளிக்காட்டிக்கொள்ளும் விந்தையை வெளிப்படுத்தும் சில வரிகள் இதோ இங்கே ஒரு கவிதையில்.

மாலை நெருங்க நெருங்க

எல்லா மலைகளும்

பெண்ணாய்த் தெரிகிறது

இரவில் வாதையுடன்

அவை புரண்டு படுக்கும் ஓசை

எனக்கு மட்டும் கேட்கிறது                                                      (மலைப்பெண்)

தன் தொடக்கத்தைத் தேடிப்போவது என்பது நுட்பமான மனித மனங்களின் இயல்பு. ஒவ்வொருவரிடத்திலும் ஒவ்வொரு விதமாக வெளிப்படும் இந்த விஷயம், ’ஆரண்யம்’ என்ற கவிதையில் அவருக்கேயான விதத்தில் வெளிப்பட்டிருக்கிறது. ’விதிமுறைகள் இல்லாது திறந்தே இருந்தது வானமும் கானகமும்’ என்னும் வரிகள் இப்போதைய வாழ்முறையின் வரையறைகளையும் அவை தரும் வேதனையையும் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகின்றன. இதோ அந்தக் கவிதை.

முன்னொரு காலத்தில்

எங்கும் நிறைந்திருந்தது பசுங்காடு

விதிமுறைகள் இல்லாது

திறந்தே இருந்தது

வானமும் கானகமும்

என்றோ

கல் வனம் அடர்ந்து

பாதைகள் ஊர்ந்தன

காட்டில் இடமில்லாத மிருகங்கள்

மனித மனத்தில் குடியேறின

நான்

அந்த வனத்தையும்

அதன் பறவைகளையும்

தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்

’மலையோடே இருக்கும் மலை’, ‘வெறுமே நோக்குதல்’, ’பிரிவற்ற பிரிவொன்று’, ‘பாசக் கயிறு’, ‘முதுகுப் பாரம்’, இவையெல்லாம் மிக நல்ல கவிதைகள்.

லாவண்யாவின் கவிதைகள் இயல்பானவை. இயல்பான வளர்ச்சி கொண்டிருப்பவை. வாழ்வனுபவத்தின் ஓட்டத்தில் ஏற்படும் அகவளர்ச்சி அவரது கவிதைகளில் பிரதிபலிக்கின்றன. பாசாங்கற்ற நேரடியான சொல்லுதல் இவரது கவிதையின் சிறப்பு. அதனாலேயே ஆழம் கூடி நிற்கின்றன இவை. இத்தகைய கவிதைகளை ரசித்துப் புரிந்து கொள்வதற்கு சற்றுப் பொறுமையும் அவகாசமும் அகவெளியும் தேவை. மேலோட்டமான வாசிப்பில் கிட்டாமல் போய்விடக்கூடியவை இவரது கவிதைகள். பெருமளவிலான வாசகக் கூட்டத்தை இவர் எதிர்பார்க்க வேண்டிய அவசியமில்லை. நல்ல கவிதைகளை எழுதிவருவது குறித்து இவர் நிச்சயம் சந்தோஷப்படலாம்.

ஒரு நல்ல கவிதையுடன் இந்த உரையை முடிக்கிறேன். ‘நீர்ப்பாறை’ என்னும் தலைப்பில் உள்ள கவிதை.

ஆதியில் அவள் பாறையென்றிருந்தாள்

நீலக்கடல் அலைந்து அலைந்து நித்தம் அவளை

கெஞ்சிக்கொண்டிருந்தது

சிறிதும் இரக்கமில்லை கடல் மீது

பெருமிதம் கொண்டிருந்தாள்

கவலையற்ற கடல்

மெல்லத் தின்னத் தொடங்கியது பாறையை

மேனி மெலிந்தாள்

கரடு முரடுகள் குறைந்தன

கொடியிடையாள்

கடலாலே அழகியானோம்

என்றே மகிழ்ந்திருந்தாள்

மெல்ல

கூழாங்கல்லாகி

தன்னைத் தொலைத்திருந்தாள்

கடலடியில்.

[

கவிஞர் லாவண்யா சுந்தரராஜன் எழுதிய “இரவைப் பருகும் பறவை” கவிதைத் தொகுப்பை முன் வைத்து.....

நம் எல்லோரிடமும் இருக்கும், கவிதை ஒரு பயணம்; இங்கே ஒவ்வொருக்கும் ஒவ்வொரு வாகனம். ஆம், தனித்தனி உத்திகள். சிலர் சாரல் மழையாய் வார்த்தைகளால் சில்லிடுகிறார்கள். சிலர் சிலுவை உதிர்க்கும் முள்முடி வார்த்தைகள் கொண்டு வார்த்தைகளாக்குகிறார்கள். சிலர் கதவுகளையெல்லாம் அடைத்து விட்டு, சாளரக் கதவுகளையும் சிலுவைக்குத் தப்பிய ஆணிகளால் அறைந்து விட்டு, உள்ளுறைந்த அடர்ந்த இருட்டுக்குள் நிர்வாணத்தைக் கிடத்துகிறார்கள்.

“இரவைப் பருகும் பறவை” எனும் இத்தொகுப்பில் நான் பார்த்ததெல்லாம் நகர்காட்சிகள்; தருணங்கள்; சம்பவங்கள்; ஒளிப்படக் கலைஞனின் நேர்த்தியோடு பதிவு செய்யப்பட்ட பிரியத்தின் கண்ணீத்துளிகள். ஒவ்வொரு நகர்காட்சிகளும் குறியீடுகளாகவும்; படிகங்களாகவுமே காட்சி தருகின்றன. ஒவ்வொரு குறியீட்டையும் திறக்கும் சாவித் துவாரங்களைத் தேடிப் பிடிப்பதுதான் வாசகன் முன்னிருக்கும் ஒரே சவால். அதையும் அத்தனை சவலாக்கி இருட்காட்டிற்குள் நம்மை விட்டுவிடவில்லை கவிஞர். அதற்காக சாவிகளுக்கான வாசகத்தேடலை மறுதலித்துக் கதவுகளை யெல்லாம் கழற்றி எறிந்து விடவுமில்லை.

கவிதைகள் அடுத்தக் கட்டப் பயணங்களுக்கானத் திறப்புகளுடன் மிளிர்கின்றன. என் பார்வையில் அணுகியிருக்கிறேன் இக்கவிதைகளை. ஆராய்ச்சியாளனின் பூதக்கண்ணாடியோ; இசங்களின் பொருத்துப் பட்டியலோ என்னிடமில்லை; என்னிடமிருப்பவை யெல்லாம் கவிதைகளைக் கவிதைகளாகவே அணுகும் வாசக மனநிலை மட்டுமே, ரோஜாவை ரோஜாவாகவே ரசிப்பது மாதிரி.

ஒவ்வோரு தொகுப்பிலும் முதற்கவிதையை மிகமிக முக்கியமானதாகக் கருதுவேன் நான். அப்படித்தான் வாசித்தேன் “ஒரு துளி துயரம்” கவிதையினை. அதில் அஞ்சலில் ஒரு புத்தகம் வந்திருக்கிறது.

   “ எப்போதும் போல்

    பால்ய நறுமணத்தைக்

   கிளறி விடுகிறது புதுப்புத்தகம்” என்கிறார். இதில் “எப்போதும் போல்” எனும் வரி பலரைப் போல், அவருக்கும் இருக்கும் குழந்தைமை கலந்த படைப்பாளத் தனமையைக் காட்டுகிறது. புதிய புத்தகத்தை நுகர்வதும் ஒருவகையில் எழுத்துக்களை வாசனை பிடிப்பது போலன்றி வேறில்லை. புதுப்புத்தகம் கீழே விழுந்து அதன் அட்டைப்படம் மடங்கி விடுகிறது. மடங்கிய அட்டையை....

    “வறண்ட நதியின் மண்பிளவுகளாகவும்,

    இற்றுத் தொங்கும் ஆலவிழுதுகளாகவும்

    அட்டைப் பெண்ணின் நெற்றிச் சுருக்கமெனவும்” வர்ணிக்கிறார்.

நிறைவாக...

    “ மறக்க இயலாத நிகழ்வென

    மீண்டும் பழைய அட்டையை

    மீட்க முடியாத கனவென

 இந்த ஒரு துளி துயரம்” எனத் தன் ஏக்கங்களைப் பதிவு செய்கிறார். இக்கவிதையில் மடங்கிய அட்டையானது நம்வாழ்வில் நிகழ்ந்தவொரு மறக்கத் துடிக்கும் ஆனால் மறக்க வியலாத காயங்களின் குறியீடாகத்தான் காண வேண்டியிருக்கிறது. இந்த மனநிலையில் இக்கவிதையை மீண்டும் வாசித்துப் பார்க்கும் போது புது வண்ணம் பெறுகிறது.

மேலும்

http://www.nanthalaalaa.com/2015/11/blog-post_75.html

நிபந்தனையற்ற வரவேற்பு....!!! - கலாப்ரியா

நீர்க்கோல வாழ்வை நச்சி தொகுப்பிற்கான கலாப்ரியா அவர்களின் அணிந்துரை

அன்பு, பிரியம், சினேகம் ஆகியவற்றுடனும் அவை போன்றவற்றுடனும், அவற்றைப் போற்றுகின்றவற்றுடனும் தீராத உரையாடலை நிகழ்த்திக் கொண்டிருக்கும் ஒருவரின் நல்ல கவிதைகள் பலவற்றை உள்ளடக்கியிருக்கிறது லாவண்யாவின் இந்தத் தொகுப்பு. அதனால் தான் அது ஒவ்வொரு வாசகனுடனும் தன் இயைபான கவித்துவத்துடன் எளிதாக ஒரு உரையாடலை நிகழ்த்தி விடுகிறது. இவை மூன்றுக்கும் எதிரான ஒருவகை புறக்கணிப்பு சார்ந்தும் அவருடைய கவிதைகள் இயங்குகின்றன.

சினேகிதத்தின் ‘உடனிருப்பு‘ அவருள் பல வசீகரம் மிக்க படிமங்களை உருவாக்குகிறது.

“இப்போதுதான் கழுவிய
கண்ணாடிக் குவளை மேல்
தண்ணீர்ப் படலமென
வசீகரம் கொண்டது
உன் இருப்பு.”

என்னுடைய சின்னஞ்சிறு வயதில் முழு ஆண்டுத் தேர்வு விடுமுறைக்கு ராஜவல்லிபுரம் என்ற எங்கள் கிராமத்தில் போய் இருப்போம்.அங்கே மின்சாரம் கிடையாது. சூரியன் மேற்கில் மறையத் தொடங்குகிற சாயுங்காலம் வந்து விட்டால். அம்மா நாலைந்து ஹரிக்கேன் லைட்டுகளை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு துடைத்து எண்ணெய் விட்டு, திரிகள் திருத்தி, அதன் கண்ணாடிச் சிம்னிகளை கழுவிக் காய வைப்பாள். சிம்னியின் வளைவுகளில் ஒரு தண்ணீர்ப் படலம் அழகாய் இறங்கி வட்ட வடிவமாய் செங்கல்த் தரையில் ஒரு கோலமிடும். நீண்ட நாட்களாக, கிட்டத்தட்ட 55 வருடமாக, நான் இதைச் சுமந்து கொண்டிருக்கிறேன். இன்று லாவண்யாவின் கவிதையில்வாசித்து அந்நினைவை மீட்டுக் கொள்கிறபோது மகிழ்ச்சியாய் இருக்கிறது.

இப்படி நினைவையும் அனுபவத்தையும் வலியையும் கால,வெளி அலகுகளைத் தாண்டி மீள் நினைவாக்குவதே ஒரு நல்ல கவிதையின் செயல்.

புறக்கணிப்பின் வலியைப் பற்றி புலம்பல்கள் இல்லாமல் நிதர்சனமான வரிகளை நிறையவே காணமுடிகிறது .

கவிதை போலும் – என்றொரு கவிதை.

காலம் காலமாய் வாழும் அது
என்றாய் நகைத்திருந்தேன்.
....... ............. .................

..................... ..................... ......

சாவிலும் கூடவே வரும் அது
என்றாய் இறுகிய முகம் கொண்டிருந்தேன்.

இறுதியில் நீ உமிழ்ந்து விட்டுப் போன
எச்சில் மிதக்கும் சாக்கடையில் நிலவொன்று
கலங்கியது எனக்காக.

இதில் கலக்கம் இருக்கிறது. ஆனால் சாக்கடை நிலவுப் படிமம் அதன் தொனியையே மாற்றி விடுகிறது.இதில் முக்கியமாக கவிஞர் ”அது” என்று குறிப்பிடுகிறர். அது நட்பா, காதலா, எதிராளி ஆணா, பெண்ணா என்றெல்லாம் துலங்காமல் இருப்பது முக்கியமானதாகப் படுகிறது.

செவ்வியல்ப் படிமங்கள் என்றில்லை... இன்றைய தாராளமயப் பொருள் உலகின் பலவும் இவரது கவிதையில் படிமங்களாகப் பதிவாகின்றன.

இப்போதெல்லாம் எங்கள் கிராமங்களைச் சுற்றி கற்றாலைகள் நிறைய வரத் தொடங்கி விட்டது. இதற்கான, நிறுவப்பட்ட பின் உயரமாகும் உபகரணங்கள், நீஈஈளமான லாரிகளில் அடிக்கடி வருகிறது. அவற்றை இரு சக்கர வாகனத்தில் வேகமாகக் கடக்கும் போது ஒரு படபடப்பு ஏற்படும்.(இது போல கண்டெயினர்கள் ஏற்றிச் செல்லும் லாரிகள்.)

லாவண்யாவின் கவிதை வரிகள்:

வாகன அடர் சாலையில்
நீளும் கன வாகனமொன்றை
கடக்கும் படபடப்போடு
எத்தனை அவமானங்களை
கடந்தாகி விட்டது....

என்கிற படிமம் அந்தக் கவிதையின் மையத்தோடு அற்புதமாகப் பொருந்தி வருகிறது.

அவருடைய பல கவனிப்புகள் நம்மைச் சுற்றி நொடியில் நிகழ்ந்து விடுபவை. “கண நேரம் கொரிக்க கை கோர்த்து கங்காரு போலாகும் அணில்கள்....”என்பது அதில் ஒன்று. ஒரு நல்ல கவிஞரின் பார்வை இப்படி நுணுக்கமாக இருக்க வேண்டும். இருக்கிறது இவரிடம்.

கண்ணாடிக் கோப்பைகளும் சில பிரியங்களும். என்கிற கவிதை முழுக்க ஒரு நவீன வரிகளுடன் நகர்கிற கச்சிதமான முழுமையான கவிதை. இதைப் போன்ற கவிதைகள் இவருக்கு நிச்சயம் பேர் வாங்கித் தரும்.

பயம் பற்றி நான் நிறைய கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறேன்.

”எத்தனை முறை பயந்தாலும்
பயம் மட்டும் பழகுவதேயில்லை”

என்கிற லாவண்யாவின் வரிகள் என்னை இன்னும் பயப் படவைத்தது, ஒரு சின்ன ஆசரியத்தோடு.

மழைக்கு விரித்திருக்கிற தார்ப் பாயின் குழிவுகளில் தேங்கி இருக்கும் நீரையும், காற்றுக்கு அது அசைகிறதை அதன் கீழிருந்து பார்த்தும் ரசித்திருக்கிறேன்.”நீர்க் கோல வாழ்வை நச்சி” என்கிற தலைப்புக் கவிதையில் இது போலொரு அழகான படிமம். இப்போதெல்லாம் கட்சி விழாக்களுக்கும் கல்யாணங்களுக்கும் வைக்கிற வினைல் போர்டுகள் பல, சேரிக் குடிசைகளுக்கு கூரையாகி இதே போல் நீர்க் கோல வாழ்வை வழங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. (நான் பார்க்க நேர்ந்த ஒரு குடிசையின் வினைல் கூரையில், வானம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சினேகாவின் ”க்ளீவேஜில்” தண்ணீர் தேங்கி இருந்தது.)

சில கவிதையின் வரிகளிடையே தொடர்பின்மை தென்படுகிறது.”அமைதியை விளைவித்தல்” என்கிற கவிதை. இது நல்ல கவிதையாக்கப் பட்டிருக்க வேண்டும். எங்கேயோ இடறுகிறது.

”நாலாம் பிறையை நாய் கூடப் பாக்காது” என்று ஒரு சொலவடை உண்டு. பார்த்தால் நிறையக் குழந்தை பிறக்கும் என்றொரு தொன்ம நம்பிக்கையும் உண்டு. ஆனால் அதுதான் சோதனைக்கென்றே கண்ணில் பட்டுத் தொலைக்கும். அதைச் சொல்லுகிற ஒரு கவிதை நன்றாக வந்திருக்கிறது. இந்த சொலவடை , தொன்மம் எல்லாம் சொல்லப் படாமல் வேறொரு தளத்தில்.

நீரடியில் காத்திருத்தல்-என்றொரு கவிதை, நல்ல கவிதை. நீரினடியில் காத்திருத்தல்.....என்ற பொருளில் தலைப்பு இருந்திருந்தால் நன்றாயிருந்திருக்கும். இதெல்லாம் பழக்கத்தில் சரியாகி விடும். மற்றப்படி வழக்கமான முதியோர் இல்லம் மாதிரியான எல்லோரையும் பாதிக்கிற விஷயங்களை எல்லோரையும் போல் தனித்துவமற்ற வரிகளில் பதிவு செய்திருக்கிற கவிதையும் இருக்கிறது.


இப்படி சின்னச் சின்ன விலகுதல்கள்( aberrations) இருந்தாலும் நிறைவான லாவண்யாவின் பிரியமும் நட்பும் திகட்டத் திகட்ட ஊடாடும் பல கவிதைகள் நன்றாக இருக்கின்றன.வீணை காயத்ரி, `ப்ரிய பாந்தவி’ என்றொரு புதிய ராகம் கண்டுபிடித்தது நினைவுக்கு வருகிறது. லாவண்யாவும் நல்ல கண்டு பிடிப்பாகலாம். இந்த நல்ல தொகுப்பை எந்த நிபந்தனையுமின்றி வரவேற்கலாம்.

-கலாப்ரியா

இடைகால்
29.11.2009

உலகின் கடைசித் தீக்குச்சியைப் பற்ற வைக்கும் மௌனத்தின் சலனம்

நந்தாகுமாரனின் மைனஸ் ஒன் (-1) கவிதைத் தொகுப்பினை வாசிக்க நேர்ந்தது. மென்பொருள் துறையில் பணிபுரியும் பலருக்கு (நான் உட்பட) கணிணி வைரஸ் போல் கவிதை எழுதும் பொழுதுபோக்கொன்றும், அவர்களுக்கென்ற வலைப்பூவுமிருக்கும். சில வருடங்களுக்கு முன் ஒரு முறை ஏதேச்சையாக இவர் கவிதையொன்றை வாசிக்க நேர்ந்து தெறித்து ஓடியவள் நான். பின்னர் இவர் அனுப்பிய சிறுகதையை உயிரோடை வலைத்தளத்தில் நடைபெற்ற போட்டிக்கென வாசிக்க நேர்ந்தது. அக்கதைக்கும் என்னை மிரட்டி ஓடவிட்ட கவிதைக்கும் அதிக வித்தியாசமில்லை. அதன் பின்னர் அவ்வப்போது இவர் வலைத்தளத்தில் இவர் கவிதைகளைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சி செய்வேன். அதற்கு பின்னூட்டமளிப்பதும் வழக்கம். இவர் கவிதைகளில் தலைப்பு சில மிரளச் செய்யும். அப்படிப்படத்தில் "டிராகுலாவின் காதலி" எனக்கு நெருக்கமான தலைப்பு. அவ்வரிசை கவிதைகள் எல்லாம் சற்றே வித்தியாசமானவை.

டிராகுலாவை காதலிக்கும் இவர் காதலி மிகக் கொடுத்து வைத்தவராக இருக்க வேண்டும். டிராகுலாவாக இருந்தாலும் இவர் மிக மென்மையானவர். ஏனெனில் இவர் காதலி சொல்கிறாள் "நான் துயில்வதை கவனிப்பது உனக்கு பிடிக்கிறது / மேலும் அந்நிலை உன்னை என் ரத்தத்தைக் குடிக்க விடாமல் செய்கிறது." உண்மையான நேசம் காதலியின் துயிலையும் நேசிக்கும். மேலும் "டிராகுலாவின் காதலி" கவிதைகளின் தொடக்கத்தில் இவர் குறிப்பிட்டுக்கும் மேற்கோள்கள் இவருடைய ஆழ்வாசிப்பின் தேடலையும், 1998 ஆம் ஆண்டே கணையாழி போன்ற இதழ்களில் பிரசுரமாகி இருக்கும் இவர் கவிதைகள் இவர் தீவிர கவிதைகளை வரைபவர் என்பதற்கும் அத்தாட்சியாகின்றன.

இப்படியாகத் தீவிர வாசிப்பும் எளிதில் பொருள் விளங்கிக் கொள்ளவியலாத எழுத்தும் கொண்ட இவரின் இத்தொகுப்பில் சில நவீன கவிஞர்களிடம் (கவிதாயினிகளும் இதில் அடக்கம், கவிதாயினி என்ற வார்த்தை ஏற்புடையதல்ல, கவிதைக்கு பாலினமில்லை எனக் கூறலாமெனினும் குற்றசாட்டினை வைக்கும் போதும் அதுவும் ஒரு பெண்கவி வைக்கும் போது வையகம் கவிஞர்களுக்கு ஆண்பாலையே சூட்டிக் களிக்கிறது) இருக்கும் வெளிப்படையாய் பேசுகிறோமென்று உடல் உறுப்புகளை பற்றி கொச்சையாய் முகம் சுழிக்கச் செய்யும் வாசங்கள் இல்லாதது மிக ஆறுதலான விசயம். இவர் தனது 
காதலியின் காமத்தை குறியீடாகச் சொல்லும் "அடங்காது அலையும் மழைக்காடு நீ" என்பதே எனக்குத் தெரிந்தவரை மிக அதிகபட்சமான காதல் வசனம். சில இடங்களின் விரச ரசமான சொற்றொடர்கள் இருக்கின்றன ஆயினும் கவிதையுள் அடங்கிய மெல்லிய முனகலாகவே.

இழந்த காதலை மிக இயல்பாக அதிகம் சாடல்களின்றி, "நீ பறக்க தயாராகிறாய் நான் இறக்கத் தயாராகிறேன்" என்றும்,   பிரிந்த பின்னும் தன்னுள் உருக்கும் நிலையில் "உன் குரலை மட்டும் எனக்குள் எறிந்துவிட்டுப் போய்விட்டாய் அது இன்னும் பாடிக் கொண்டிருக்கிறது" என்று கடந்து போகிறார். "இப்படித் தான் காதல் மேல் எனக்கிருக்கும் காதல் என்னை வேட்டையாடிக் கொன்றது" என்று பிரிவின் துயரை பிசிரில்லாமல் பதிவு செய்கிறார்.

வித்தியாசமான அழகியல் வாசகங்களை, உவமைகளை உள்ளடக்கியது இந்தக் கவிதைத் தொகுப்பு. காக்கையை 'கருப்பு Angel' என்கிறார். "ரயில் விலங்கு ஓடிக் கடக்கும் மலைபிரமிட்கள்" படிக்கும் மனதில் கூட ரயில் விலங்காகிறது. "தூக்கம் வராதவன் புரண்டு புரண்டு படுப்பதைப் போல் கடல்" என்ற வரிகள் யார் தந்த துயரம் உன்னை இந்த பாடுபடுத்துகின்றது என்று “யார் அணகுற்றனை கடலே” என்ற சங்கப்பாடல் வரிகளை நினைவுபடுத்துகிறார் கடல் போல் புரண்டு புரண்டு படுக்கும் உறக்கமற்ற இவர் இரவு தந்த கவிதை வரிகள் மிக ரசனைக்குரியதாகவே இருக்கின்றது, "தென்னையின் நீள் விரல்களில் வழியும் நீர்" என்ற வரிகள் மழையில் பின் பொழுதும் கூட தொன்னை கீற்றின் பசுமை வந்து ஒட்டிக் கொள்கிறது. சில அழகியல் ரசனையோடு ரொமாண்டிஸ வரிகளும் இருக்கின்றன இந்த தொகுப்பில் "கழுவப்பட்ட ப்ளம்ஸ் பழங்கள் காத்திருக்கின்றன" (யப்பா என்ன ஒரு ரொமாண்டிக்கான காத்திருப்பு) "மின்னல் கோட்டோவியம் பூத்துச் சாகும்"  ஒவியம் வரைந்தததும் அப்படியே இருக்கும், ஆனால் மின்னல் மறையும் இதையே பூத்துச் சாகுமென்று சொல்லியிருக்கிறார். "வானம் தன் பூனைக் கண்களைத் திறந்து என்னை பார்த்தது" பூனை கண்களை திறந்தால் அதுவே பகலோ?

மேலும் அப்பார்ட்மெண்ட் வாழ்வில் வௌவாலெனத் தொங்கி கொண்டிருக்கும் நகர வாழ்வின் பரபரப்பை, ஒரு செயற்கைத்தனத்தை, இடப்பாற்றாக்குறையை, அவலத்தை சில கவிதைகளில் சொல்லி இருக்கிறார். "உலோகக் கனவில்" என்று சொல்லும் வரிகளில் கனவையும் கனிமத்தையும் இணைக்கும் இவர் நகர பரபரப்பு கனவை சுமையாக்குவதாய் சொல்லாமல் சொல்கிறார், "புன்னகையை மின்னஞ்சல் செய்” என்று நகர காதலின் ஒட்டாதனத்தை இயலாமையை பதிவு செய்கிறார், "இருக்க இடமற்று சமையலறை மூலையில் கூடு கொள்ளும் கடவுளர் கூட்டம்" என்று இடப்பாற்றாக்குறையும் சொல்கிறார், "வீடெல்லாம் ஓடித்திரிகிறது playschool விட்டு வந்த குழந்தையின் அழுகுரல்" என்ற வரிகளை படிக்கும் போதே ஒரு அழுத்தம் வந்தமர்ந்து கொள்கிறது மனவெளியில். மேலும் நகரத்து அவலத்தை "இந்த மழைக் காலத்திலும் தவளைச் சத்தம் கேட்காத நகரம்" என்றும், "பாலிதீன் பைகள் பூத்த நிலத்தை" நகரத்தில் சீராளியும் இயற்க்கையும் கவிதையாக்க முடிகிறது நந்தாவால்.

இருளை விதவிதமாய் பதிவு செய்கிறார் ஒரு கவிதையில். அது தன் அமைதியின்மையா அல்லது பகலிலும் இரவிலும் இடையறாது ஒளிவிடும் நகரத்து தொழிற்கூடங்கள் அலுவல விளக்குகள் மேலிருக்கும் சலிப்பா என்பது தெரியாத பதிவு "ஒரு மலர்ந்த சிவப்பு ரோஜாப் பூவின் மைய இருள் போதும் நான் துயில்வதற்கு"

மேலும் எந்த வகையிலும் அடங்காத சில வித்தியாசமான வரிகளும் உண்டு, "அந்திச் சூரியனில் நனைந்த பஞ்சு மேகங்கள் மிதந்து செல்கின்றன" இது ஒரு மருத்துமனையில் வெளிப்புரத்தில் எரிந்த பஞ்சு துண்டுகளை நினைவுபடுத்துகிறது. "காட்சி அஜீரணம்" ஒவ்வாத காட்சிகளை கண்டபின் அந்த உணர்வை பதிவு செய்ய இதை விட பொருத்தமான வரிகள் எனக்கு கிடைக்கவில்லை, "கண்ணுக்குத் தெரியாத உன் சிறகுகளால் உன் வெற்றுடலை மூடிக்கொள்" தேவதைகளுக்கு சிறகுண்டு உடையில்ல இவர் சொல்ல வந்தது இதையும் தாண்டிய உணர்வு. சில பெண்களுக்கு ஏன் சில ஆண்களுக்கும் இவ்வாறான கண்ணுகளுக்கு தெரியாத சிறகுகளிலிருந்தால் இறக்கும் போதேனும் நிம்மதி கிடைக்கும். "காற்றில் ஓவியம் தீட்டிய உன் வாத்தியக் குரல்" குரலை தூரிகையாக்கி இசையை ஓவியமாக்கி காற்றை தாளாக்கி இவர் கவிதை சிருஷ்டி தொழிற்சாலையாகி போகிறது, "தூரத்தில் ரெண்டு சிகரெட்டுகள் நடந்து வருகின்றன", இப்படியாக.

நந்தா அடிக்கடி ரயிலில் பயணிப்பவராக, ஒரு ரயில் பிரியராக இருக்க வேண்டும். ரயிலை குறியீடாக பல கவிதைகளில் சொல்லி இருக்கிறார். "சுகபூகம்பத் தூக்கம்" (அட போட வைக்கும் வரி), "ரயில் கூரையில் மழைச்சலங்கைகளின் நர்த்தன இசையுடன்", மழையும் ரயிலும் என்ன ஒரு இன்பமாயமான கூட்டு. "தண்டவாளக் கடலில் மிதக்கும் ரயில் படகு" ரயில் ஒரு குறீயாடாகி நகரும் பொழுதில் படகு போலும் இவர் உணர்வில் உதிக்கிறது, "ரயில் பெட்டியின் தொட்டிலாட்டத்தில்", தண்டவாளத்தை கடலாக்கி ரயிலை படக்காகிது போதாமல் இவர் ரயில் இவரை தொட்டிலாட்டி தாலாட்டாடுகிறது. "தண்டவாள தாயக்கட்டைகள் உருள ரயில் காய் நகர்வில்" என்று நிறைய கவிதைகளில் விதவிதமாய் ரயிலை வர்ணித்திருக்கிறார்.

பல குறுங்கவிதைகளை உள்ளடக்கிய நெடுங்கவிதைகள் பரவிக் கிடக்கின்றன தொகுப்பெங்கும். இதை தவிர சில ஹைக்கூ கவிதைகளுமிருக்கின்றன இத்தொகுப்பில். எதைச் சொல்ல எதை விட என்பது போன்றவை அவை. உதாரணத்துக்கு "ஆற்றில் ஓடும் சூரியன் சூடாகவா இருக்கும்", "குன்றின் மேலிட்ட விளக்கு / பூமியிலும் நட்சத்திரங்கள்" போன்ற வரிகள்.

பிரம்மாண்டம், ரோஜாப்பூ கடவுள், உடைபடும் மௌனம், மழை கேட்டல் என்று பல கவிதைகளை இத்தொகுப்பின் மிகச் சிறந்த கவிதைகளென்று சொல்லி முடிக்கும் முன், சில கவிதைகளில் கூறியது கூறல் முக்கியமாய் ரயில் சார்ந்த கவிதைகளில், மேலும் "அப்பார்ட்மெண்ட் வௌவால்" இவற்றை தவிர்த்தும், அதிகப்படியான ஆங்கில வார்த்தைகளை தவிர்த்துமிருந்தால் இந்நூல் இன்னும் சிறப்பாக வந்திருக்குமென்பது எனது கருத்து. சில ஆங்கில அல்லது அறிவியல் சொற்கள் அதன் அர்த்தம் தெரியாதவர்களை சென்றடையாமல் போவதற்கே அதிகம் வாய்புள்ளது. நல்ல கவிதைகள் எல்லாம் சேருமிடம் சேர வேண்டும். அதனால் அடுத்த தொகுப்பினை மேலும் கவனமாய் கொணர வாழ்த்துகிறேன்.

"கடைசித் தீக்குச்சியைப் பற்ற வைக்கும் கவனத்தோடு" இந்த கவிதை தொகுப்பினை நெருக்கிய போது "ஆப்பிளின் நடு வயிற்றில்" பிறந்த கவிதைகளில் "சிகரெட்களில் உதிர்கிறது காலம்".